Oké, ik kom er voor uit. Ik heb 'Hot or Not'. Jaja, ik weet het. De vooroordelen ratelen nu al door je hoofd. 'Dat is toch voor hopeloze mensen?' 'Dat is toch dat waar jongens alleen maar eropuit zijn om met je naar bed te gaan?' Klopt ook. Deels. Jongens met slechte openingszinnen, jongens die gelijk om je nummer vragen, jongens die in gebrekkig Nederlands zeggen 'ik vint je lief :$'. Het gebeurt allemaal. Maar ik heb ook andere ervaringen. Deze vent begon ook met een onwijs slappe openingszin: 'hé, Fleur, ik voel me een beetje verdrietig, kan jij me opfleuren?' HA HA. Dat was wat ik dacht. Zei ik niet. Natuurlijk kon ik dat. Hij was donker en ik zag dat 2 van zijn 3 foto's niet in Nederland waren gemaakt. Waar dan wel? 'In Ethiopië', zei 'ie. Waarom in Ethiopie? 'Omdat ik geadopteerd ben.' - Ik houd van deze verhalen. Ik hou bij voorbaat al van geadopteerde mensen. Als er weer een uitzending van 'Vermist' op tv is en Carlos vindt zijn moeder en halfzus terug uit Colombia, zitten mijn moeder en ik een potje te janken voor de tv. - Deze jongen is geadopteerd uit Ethiopië en heeft 'zijn' land, zoals hij het noemt, weer opgezocht in 2007 en 2012. Hij heeft 2 jaar in een weeshuis in Addis Adeba gezeten en is daarna geadopteerd. Hij weet niet waar hij vandaan komt alleen dat hij is afgestaan uit armoede. That's all. Ik kan me er niks bij voorstellen, of weinig. In Kenia ben ik naar een weeshuis geweest. De plek waarvan ik droomde om later in te werken. Maar toen ik daar was schrok ik en besefte ik pas ècht waarom die kinderen daar zaten. Kinderen met vreselijke verhalen die daar hun tijd uitzitten, wachten totdat ze een nieuw écht thuis krijgen. Onvoorstelbaar, zulke lieve kids.
Die jongen van Hot or Not kreeg en krijgt wel steeds meer interesse in zijn afkomst. Logisch zou ik zeggen. Hij gaat zeker weer terug en heeft het nu ook best moeilijk met zijn afkomst. 22 jaar, werkt. Hij vraagt zich af of zijn ouders trots op hem zijn. Bijzonder, als zo'n jongen dat zo open verteld. Dit bewijst maar weer dat je helemaal niet altijd zo kortzichtig naar zo'n app moet kijken. Download hem en ga door die echte gesprekken. En misschien kom jij wel de ware tegen. You never know! "Beauty is not in the face; beauty is a light in the heart." - Kahlil Gibran
Het is een doodnormale ochtend. Mijn wekker een uur van tevoren gezet maar het is alsnog haasten op het eind. Ik check voor de zekerheid nog even mijn bustijd. 08.03, oké, let's go. Mijn bus gaat rechtstreeks naar Amersfoort CS en als ik de voordeur openzwaai is daar mijn bushalte. Hoe chill. Maar dat is dan ook vaak het enige 'chille' aan met de bus naar school reizen. Het begint winter te worden, dus iedere ochtend sta ik in mijn uppie op de bus te wachten. Te koukleumen. Want hij is vrijwel nooit op tijd. En als ik dan instap en de buschauffeur begroet, razen mijn ogen door de bus, op zoek naar een lege plek. Snel haast ik me, waggelend (want de bus rijdt alweer), naar een lege (sta)plek. En iedere ochtend is daar weer diezelfde vrouw, diezelfde jongen en datzelfde meisje met die sprekende ogen. Dezelfde vrouw die altijd op dat plekje voorin de bus gaat zitten met haar Kruidvat-tas en een gesprek begint met de chauffeur. Gesprekken als 'Wat een heisa hè, met die zwarte pieten. Je mag ze nu geeneens zwarte pieten meer noemen!' of 'Wat een weer vandaag!' Ik lach elke keer weer in mezelf om de reactie van de chauffeur. De ene gaat er echt op in, de ander rolt met zijn ogen, de ander blijft recht voor zich uit staren. Grinnik. Diezelfde jongen die eruit ziet als een model, een popster. Aan de zijkant zijn haar geschoren en bovenop een bos haar in de vorm van een kuif. Knappe kop, beetje getint. En iedere ochtend wordt mijn aandacht toch weer naar hem getrokken. Hij ziet er misschien stoer uit, maar ik denk dat daar veel meer achter zit. Hij straalt rust uit. Datzelfde meisje met die sprekende ogen. Een moslima- meisje. Gesluierd in het zwart maar haar ogen spreken.
Je kan de bus saai vinden, druk, maar ik had zonder deze bus mijn inspiratie voor een blog niet gehad. Niet alleen voor een blog, maar ook voor de rest van de dag. Vaak klaag ik over de drukte in de bus, over de chauffeur die weer eens te langzaam reed, maar toch geniet ik van ieder persoon die de bus instapt. "Complaining not only ruins everybody else's day, it ruins the complainer's day, too. The more we complain, the more unhappy we get." Tot volgende week! x Fleur
Zoveel. Muziek, vrienden, kaartjes, lieve teksten. Maar wat mij echt gelukkig maakt? Een lach. THIS MAN.
Een oudere man, een opa misschien wel. Maar die lach, die doet 't hem. Een lach zonder tanden, wenkbrauwen die er wat verwilderd uitzien, een bril die niet helemaal goed op zijn poten staat, maar wat een uitstraling. Hij heeft genoten van zijn leven en geniet nog steeds. Waarom hij lacht? Misschien omdat hij net opa is geworden. Misschien omdat hij vandaag 50 jaar is getrouwd met zijn eerste jeugdliefde. Maar misschien was de fotografe gewoon een lekker ding. Als ik naar deze foto kijk, zie ik een trotse man en dat maakt mij blij. En ik weet zeker jou ook. Ik ken deze man niet en hij maakt me al aan het lachen. Wat mij nog blijer maakt, een foto van lieve vriendinnen die lachen. Vandaag, na een lange schooldag, helemaal uitgeput, wilden deze twee schatten nog wel even lachen. Speciaal voor mij. Lief toch?
------------------------------------------------------------- Iedere dag wordt wel gelachen. Door jezelf, door anderen. 'Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd' is een veelgezegde uitspraak en daar ben ik het zeker mee eens. Maar er is 1 lach, 1 lach in mijn hele leven, die ik nooit zal vergeten.
Ik weet niet eens zijn naam, hij kon geen Engels. Maar hij was mijn grote Bob de Bouwer vriend, voor een paar uurtjes. In Kenia, hoog in de bergen. Een klein schooltje waar meer dan de helft van de kinderen besmet was met HIV/ AIDS. Ook deze schat. Een heerlijk brutaal jochie, wat middenin de armoede leeft en niet tegen kietelen kon. Zo'n lach van zo'n kindje doet mij ontzettend veel. Check dit jochie. Wat een lach, wat een vent. Genieten. Natuurlijk kan je niet altijd lachen in je leven. Als je het moeilijk hebt, is het ook moeilijk om altijd die grijns op je gezicht te houden. Maar als het dan even moeilijk is, vraag even of iemand je wilt kietelen. Dan moet je vanzelf lachen. Heel hard. X Fleur
